LUNCH WITH THE NEIGHBORHOODS @ GREYHOUND CAFÉ

ไปหัวหิน กินอาหารทะเล คุยเรื่อยเปื่อยออกทะเล กับศิลปินที่ชื่อ ‘โลเล’

 

 

12 นาฬิกาตรง / บนโต๊ะอาหาร / เกรฮาวด์ คาเฟ่ บลูพอร์ต หัวหิน

การมาเยือนหัวหินของเราครั้งนี้ไม่ได้มีเป้าหมายเป็นทะเลหรือชายหาด แต่เป็นเพราะเรามีนัดกินข้าวเที่ยงกับโลเล-ทวีศักดิ์ ศรีทองดี แพรนัดดา และหนุ่มน้อยโรมัน ครอบครัวศิลปินสุดเท่ที่ย้ายบ้านหนีกรุงเทพฯ มาใช้ชีวิตและทำงานอยู่ที่นี่หลายปีจนกลายเป็นคนหัวหินแบบเต็มตัว ในวาระที่ Greyhound Cafe สาขาใหม่ใจกลางเมืองเพิ่งเปิด เราเลยไม่พลาดที่จะชวนเพื่อนบ้านชาวหัวหินมาคุยไปกินไปชิมเมนูใหม่ไปพร้อมๆ กัน

นั่งได้ไม่นาน อาหารทะเลจากเมนูพิเศษที่แพรเป็นคนสั่งเริ่มทยอยมาลงจนเต็มโต๊ะอาหาร ก่อนที่เราจะเสียสมาธิไปกับการเคี้ยวปูกะตอยทอดพริกเกลือ ไข่ปลาหมึกคลองวาฬทอดแป้งกรอบ อาหารและของหวานจานอื่นอีกมาก เราจึงรีบชวนโลเลและครอบครัวที่น่ารักของเขาคุยเรื่องชีวิต ศิลปะ และทะเล แถมยังออกทะเลคุยเลยเถิดไปถึงเรื่องหมา

อ้อ ขออนุญาตกินไปคุยไป คงไม่ว่ากันนะ

 

 

อยู่หัวหิน ดีกับชีวิตยังไง

โลเล: มีทะเล มีภูเขา มีสเปซ และมีเวลามากขึ้น

แพร: เราใช้เวลาบนท้องถนนน้อยลง ทำให้เรามีเวลาไปทำอย่างอื่นมากขึ้น ชีวิตเราก็เลยสบายขึ้น เลี้ยงลูกก็ง่าย ถ้าอยู่กรุงเทพฯ สมมติเราอยากพาลูกไปทะเล เราต้องวางแผนว่าออกจากบ้านกี่โมง กินข้าวที่ไหน จอดรถที่ไหน แต่ถ้าอยู่ที่นี่เราแค่ขับออกไปเลย 10 นาทีถึง พอไปถึงทะเล อุ๊ย ลืมเอาถ้วยน้ำมา ขับกลับไปเอาใหม่ได้

โรมัน: ตรงนี้ให้โรมันนั่ง (พยายามคุยด้วย)

 

 

เล่าย้อนหน่อยว่าทำไมถึงตัดสินใจย้ายมาอยู่หัวหิน

โลเล: ผมเกิดที่อุดร ตอนเด็กย้ายครอบครัวไปอยู่จังหวัดอื่นๆ บ่อย เพราะพ่อเป็นตำรวจ เราก็ต้องย้ายตามพ่อ เคยไปอยู่เชียงคานด้วย จนคุณแม่ซื้อบ้านที่หัวหิน มีที่ดิน ด้วยจังหวะของสถานการณ์หลายอย่าง ตอนนั้นน้ำท่วมกรุงเทพฯ ทุกคนออกจากกรุงเทพฯ กันหมด รถจอดบนทางด่วน ตอนนั้นเราก็มาอยู่หัวหินกับแม่แบบยังไม่ทำบ้าน พอย้ายมาอยู่เริ่มชิน เหมือนได้กลับสู่ธรรมชาติ เราเลยคิดว่าน่าจะมาอยู่ที่นี่ ยุคนี้ก็มีอินเตอร์เน็ตแล้ว เราส่งงานได้ เราคิดถึงอาชีพนักเขียนที่อยู่ไหนก็ได้ เราอยากเป็นอย่างนั้น เลยตัดสินใจมาอยู่เลย แทบไม่ได้วางแผนเลยว่าจะอยู่ยังไง

แพร: ตอนนั้นแม่แพรเสียพอดี แล้วเราก็แต่งงาน มีลูก เราคิดว่าอยากอยู่ในที่ที่เลี้ยงลูกง่ายขึ้น พอดีแม่เขามีที่ดินอยู่แล้วที่หัวหิน เราก็เลยมาสร้างบ้านอยู่ที่นี่ ทำงานที่นี่

 

 

การอยู่ไกลจากกรุงเทพฯ ไม่เป็นอุปสรรคกับการทำงานเลย

โลเล: ใช่ ดีด้วยนะ เราออกแบบบ้านให้เพดานสูง ทำงานได้ เราก็ได้มีที่ทำงานกว้างๆ ใหญ่ๆ  ตอนอยู่คอนโดที่กรุงเทพฯ เราก็ทำงานลำบาก มีอุปกรณ์เยอะ ทุกอย่างถูกอัด อยู่โน่นวาดรูปในเฟรมกว้าง 3 เมตรไม่ได้ แต่อยู่ที่นี่ทำได้ทุกอย่างที่อยากทำ เรามาย้อนคิดว่าถ้าตอนนั้นเราไม่ย้ายมาสักที เราก็คงไม่มีโอกาสได้ทำงานที่เราอยากทำ วันนึงเราอาจจะหมดแรงแล้วหรือขี้เกียจทำแล้วก็ได้

 

สถานที่อยู่อาศัย สำคัญต่อการทำงานของโลเลยังไง

โลเล: อยู่หัวหินเราสบายตัว ทำงานได้อย่างอิสระ และสนุก แต่การอยู่ในสภาพแวดล้อมที่อึดอัด คนอาจจะสร้างงานได้อีกแบบหนึ่ง ตอนมาอยู่หัวหินสักพัก เราเคยคิดว่าถ้ามาอยู่ที่นี่แล้วรู้สึกสบายมากๆ งานเราจะเปลี่ยนไปไหม แต่สุดท้ายก็ได้เรียนรู้ว่าตัวเองเป็นคนทำงานแบบไหน ปกติเรื่องที่เราทำ เราไม่ได้ใช้ตัวเราเป็นคอนเทนต์ในงานอยู่แล้ว งานเราอาจจะซีเรียส แต่ข้างในตัวเรามันสบาย เพราะเราไม่ได้เอาความแร้นแค้นหรือคับแค้นของตัวเองแสดงออกมา แต่คอนเทนต์ของเรามันมาจากเรื่องที่เราสนใจ เราอ่านหนังสือ ดูภาพยนตร์ เจอคน ความสบายมันก็เลยไม่มีผลเสียเลย กลายเป็นว่าอยู่นี่ทำงานได้เยอะกว่าเดิมอีก

 

 

 

ความสบายของโลเล คือการใช้ชีวิตแต่ละวันแบบไหน

โลเล: ถ้าโรมันเปิดเทอม ตื่นมาเราก็อาบน้ำ ส่งลูกไปโรงเรียน พ่อกับแม่แวะกินข้าว ตอนนี้แพรทำ Virus space เราก็จะแวะเข้าไป บางทีไม่ได้เข้าไปทำงานนะเพราะมีน้องดูร้านให้ แต่เราก็อยากเข้าไป ไปนั่งเคาน์เตอร์ คุยกับน้องๆ เพื่อนๆ ถึงเวลาก็ไปรับลูก รับเสร็จบางทีก็กลับบ้านเลย บางทีก็ไปไวรัสสเปซอีก ช่วงเย็น เราอยู่ใกล้ทะเล บางทีก็พาลูกไปเดินเล่น มีเครื่องดนตรี ชีวิตส่วนใหญ่มันกลายเป็นเล่น เล่นมากเลย

โรมัน: …(ลุกไปเล่นตัวอักษรที่กำแพง)

 

 

เอาเวลาไหนทำงาน

โลเล: ตั้งแต่มีลูก เวลาทำงานก็น้อยลง แต่สิ่งที่ค้นพบคือเราทำงานเร็วขึ้น เราหาวิธีทำงานด้วยเทคนิคที่เราไม่ต้องใช้เวลาเยอะเหมือนเดิมได้ มีคนถามว่าเวลาเราจะทำงานต้องมีอะไรบ้าง บางคนอาจจะรออารมณ์ ของเรานี่กลายเป็นเวลา ขอแค่ให้มีเวลา คือสมมติว่านั่งกินข้าว เอาสมุดมาวาดรูปเล่นก็ถือว่าทำงานนะ ถึงบ้านลูกเข้านอนปุ๊บ เราก็รีบวาดรูปเลย

 

สัตว์ประหลาดที่เราเห็นบ่อยๆ ในอินสตาแกรมโลเล คืออะไร

โลเล: โปรเจกต์ที่เราเริ่มทำตอนไปเป็น Artist residency ที่เมืองนาริตะ ประเทศญี่ปุ่น อยู่เกือบสองเดือน ชื่อ Monslorita (Monster + Lolay + Narita) นาริตะเป็นพื้นที่ที่เคยรุ่งเรืองมาก่อน แต่ตอนนี้กลายเป็นเมืองอุตสาหกรรมที่ถูกทิ้งร้าง เต็มไปด้วยบ้านและอาคารที่ถูกทิ้ง มีแต่คนแก่และเด็ก แทบไม่เห็นวัยรุ่น เราก็เลยสร้างสัตว์ประหลาดขึ้นมา จินตนาการให้เมืองนี้เป็นแหล่งผลิตสัตว์ประหลาดล้างโลก ไม่มีใครสนใจ แต่ความเจ๋งคือคนแก่และเด็กๆ จับสัตว์ประหลาดได้ เราเลยให้พวกเขามายืนถ่ายรูปถือสัตว์ประหลาดตัวแบนๆ เหมือนตากแห้ง บางทีลูกหลานที่อยู่ในเมืองใหญ่เห็นรูปพวกนี้อาจจะคิดได้ว่า พวกเขาจะกลับมาช่วยคุณตาคุณยายดีไหม กลับมาช่วยเด็กๆ พวกนี้ไหม

 

น่ารักจัง แล้วสมมติถ้าต้องทำงานศิลปะชิ้นนึงให้หัวหิน จะทำอะไร

โลเล: ตอนนี้เราสนใจเรื่องปลานะ

แพร: เราเพิ่งรู้ว่าที่นี่มีปลาฉลาม จากการไปเดินตลาด แล้วเราก็ชอบคุยกับชาวประมง เขาเล่าว่านี่เป็นฤดูลากกุ้ง หน้ากุ้งหมดก็ไปลากปลาหมึก เวลาไปที่ไวรัสสเปซ มันติดทะเล เรามักจะเห็นคนไปยืนนิ่งๆ ในทะเลสามสี่คน เราก็สงสัย ไปถามเขาก็บอกว่ารอจับปลากระเบนอยู่

โลเล: จริงๆ ที่นี่เคยอุดมสมบูรณ์มากนะ มีปลาเยอะไปหมด ปลากระเบนทุกวันนี้ก็ยังมี แต่มันเริ่มเปลี่ยนไป บางครั้งเราอยู่เมืองนี้ แต่ปลาที่เรากินอยู่เมืองอื่น ปลาหมึก กุ้ง เรานึกว่าเป็นกุ้งแถวนี้ แต่ก็ไม่ใช่ เรารู้สึกว่าเรื่องนี้กำลังมาอยู่ในหัวเรา ช่วงนี้เราก็เลยวาดปลาบ่อยขึ้น พวกปลา สัตว์ทะเล แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะออกมาเป็นยังไง

 

 

ไปเดินตลาดนัดท้องถิ่นกันด้วยเหรอ

แพร: เดินตลาดนัดเกือบทุกวัน เพราะอยู่ที่นี่เรามีเวลาทำอาหารกินเองบ่อย แล้ววัตถุดิบที่นี่ก็ทำให้เราอยากทำกับข้าว ตลาดนัดที่ฮิตที่สุดในหัวหินชื่อตลาดนัดไดโนเสาร์ แพรถามชาวบ้าน เขาก็เล่าว่าเมื่อก่อนมีร้านอาหารแล้วมีไดโนเสาร์ยักษ์อยู่ตรงนั้น พอร้านนั้นเลิกไปคนก็ยังเรียกว่าตลาดนัดไดโนเสาร์ (หัวเราะ)

 

อาหารเป็นเรื่องใหญ่ของชีวิตคุณสามคนมากแค่ไหน

แพร: มากที่สุด ตื่นเช้ามาเราต้องกินข้าว ส่วนพี่โลเลก็ต้องกินข้าวเช้าจริงจังมาก แล้วเขาก็จะอยู่ไปเลยทั้งวัน กินอีกทีก็เย็น พวกเราไม่ได้ชอบกินอาหารเมนูแปลก แต่ขอให้มันอร่อย อาหารไทยที่อร่อยมันหายากนะ ต้องใช้วัตถุดิบที่ดี คนทำต้องมีฝีมือ สัดส่วนต้องพอดี ถ้าเจอที่อร่อยเราต้องกิน อย่างปลาทรายทอดขมิ้น (ที่กำลังกินอยู่) ก็เป็นเมนูที่เราทำกินกันเองที่บ้านนะ

 

 

โลเล: เราชอบอาหารไทย มันมีมิติ ซับซ้อนในรสชาติ มีหลายเลเยอร์ ถ้ามากินเกรฮาวด์คาเฟ่เราก็จะชอบเมนูปูผัดข้าว เพราะ ปูเยอะดี เมื่อก่อนตอนอยู่กรุงเทพฯ ชอบกินสาขาเอ็มโพเรียม (ปัจจุบันคือ Another Hound Café ส่วนเกรฮาวด์คาเฟ่เดิม ย้ายไปอยู่ที่ Emquartier ฝั่งตรงข้ามแทน) ชอบเมนูผัดหมี่เปรี้ยวๆ  (เมนูโตเกียวโซบะ – เส้นโซบะญี่ปุ่นผัดเบคอน ใส่เห็ดและโรยไก่ฉีก เสิร์ฟมากับน้ำส้มพริกเหลืองตำ)

แพร: ส่วนโรมันก็มีความเพลิดเพลินกับอาหารสูงมาก แค่กินข้าวอร่อยคำเดียวชีวิตก็รื่นรมย์ละ

โรมัน: (กลับมานั่งหั่นขนมปังแผ่นกิน)

โลเล: แต่คุยไปด้วยกินข้าวไปด้วยนี่กินยากเนอะ (หัวเราะ)

 

 

ไหนๆ ก็มานั่งในร้านที่มีชื่อเหมือนพันธุ์หมา อยากให้เปรียบคาแรกเตอร์ของหัวหินหน่อยว่าใกล้เคียงกับหมาพันธุ์อะไร

แพร: หมาไทยเลยนะเราว่า เพราะที่นี่มีของท้องถิ่นอร่อยเยอะมาก ต้องเป็นหมาที่เกิดมาแบบธรรมชาติมาก เป็นหมาลุยๆ เหมือนอาหารท้องถิ่นที่นี่อย่างปูกะตอย ไม่ต้องการการปรุงแต่งอะไรมาก แค่จับมาทำให้สุกมันก็อร่อยแล้ว เรียบง่ายมาก

โลเล: เราว่าต้องเป็นพันธุ์ที่มีความหลากหลาย เหมือนลูกผสมพันทาง ไม่ใช่แค่หัวหินนะ ที่ไหนก็ตามในโลกยุคนี้มันก็ผสมผสานแต่ละพื้นถิ่นจนรวมกันไปหมดแล้ว เลยคิดว่ามันจะเป็นหมาอะไรก็ได้ ที่ไม่ได้ถูกควบคุม

 

โอเค ปล่อยโลเลกินข้าวละ / จบ.

 

ตามไปดูสิ่งใดใดในชีวิตโลเลได้ที่:

www.facebook.com/virusspaceandcafe

Instagram @Lolaytoon